Italiaans ijs en cappuccino, een weekje klimmen in Cogne

In december werd ik benaderd door Martin Ophey, een klimmert die ik ken via Alpien+ (een project van de NKBV). We hadden daar goed contact, maar tot samen klimmen was het niet gekomen. Hij was op zoek naar een klimpartner voor wat grotere winterroutes in de Alpen en daar ben ik altijd snel voor te porren. Dus begin januari de auto volgeladen en richting het zuiden gereden. Alleen waren de weersomstandigheden niet goed voor alpiene ondernemingen. Te warm, geen ijs, teveel sneeuw, overal schortte er wel wat aan. Maar Martin had een goeie oplossing. De afgelopen jaren is hij, door dezelfde redenen, regelmatig gestrand in Cogne in Italië. Dit is een waar ijsklimparadijs. Tientallen watervallen smeken daar om beklommen te worden. En dit jaar helemaal, een aantal watervallen die zich zelden vormen, waren nu wel gevormd. Zelf was ik er pas 2 keer eerder geweest, dus voor mij viel er genoeg nieuws te ontdekken.

De eerste dag klommen we de überklassieker Tuborg (WI 4+/5) en E Tutto Relativo (WI 4). Leuke routes om er weer in te komen en te wennen aan het stijle ijs.

01_Tuborg

Martin in de eerste lengte van Tuborg

02_Tuborg

Ik in de tweede lengte van Tuborg

03_E-Tutto-Relativo

Martin in de tweede lengte van E Tutto Relativo

De volgende dag was het helaas te warm om veilig te kunnen klimmen. Deze dag hebben we gebruikt om wat mogelijke lijnen te inspecteren. Toen 10 meter achter ons een natte sneeuwlawine over het pad gleed wisten we dat we de juiste beslissing hadden genomen om een dag over te slaan…

Gelukkig ging het ’s nachts weer vriezen en ’s ochtends konden we zo A la mémoire du bouquetin (WI 5+) klimmen. Nou ja, de eerste lengte dan. Daarna werd het ijs ons te dun en zat niet meer vast aan de rotsen. Maar die eerste lengte was wel erg mooi, stijl en continue. Zo’n 25 meter 90 graden met daarna een grote scheur door de vrijstaande sigaar. WTF?! Martin? Ik dacht dat je een geintje maakte!

04_Memoire

De eerste lengte van A la mémoire du bouquetin

Hier ontdek ik dat Martin géén geintje maakte…

Na deze mooie beklimming liepen we een stukje terug naar Stella Artice. Hiervan beklommen we soepel de eerste lengte en vonden een mooie beschutte standplaats achter de vrijstaande cigaar die de tweede lengte vormt. Het was echter niet echt koud en het water stroomde hard over de cigaar heen. Bovendien kwamen in de route naast ons 2 grote ijspegels van een paar honderd kilo naar beneden. Dit was voor het teken om weer ab te seilen en verder te gaan kijken naar een veiliger waterval. Die vonden we even verderop in Stalattit di Cristallo (WI 4+). Deze route bestaat uit 1 lengte van 35 meter en is nog best grappig. Nadat we hem alletwee hadden voorgeklommen was het voldoende voor de dag en besloten we de cappuccino in Cogne aan een vergelijkend warenonderzoek te onderwerpen.

06_Stella-Artice

Stella Artice

07_Stella-Artice

De eerste lengte van Stella Artice

08_Stalattite-di-Cristallo

Mooi klimmen op Stalatitte di Cristallo

Na de nodige spanning en inspanning van de laatste dagen besloten we om van de zondag een korte dag te maken. Ons oog was gevallen op Sentinel Ice (WI5) in Valnontey. Het bleek toch nog een stevige klim te zijn, maar wel weer erg mooi. De eerste lange lengte knipten we in twee kortere, dat leek ons logischer. Er is ook gewoon een standplaats halverwege die lengte aan de rechterkant. De laatste lengte is weer een vrijstaande pilaar, die deze keer onderaan erg dun was. Delicaat klimmen dus.

09_Sentinel-Ice

Martin geniet in Sentinel Ice

In een bar in Cogne hadden we gelezen dat Repentance Super (WI 6) was geklommen. Ondanks de omschrijving van de beklimmers (delicaat, bloemkoolijs) hadden we vrij snel de knoop doorgehakt om daar eens te gaan kijken en een poging te doen. Om zeker als eerste bij de route te zijn waren we extra vroeg opgestaan en in het donker zochten we onze weg door het dal naar Repentance. Onze strategie had gewerkt en we waren als eerste bij de waterval. Inmiddels was het licht geworden en konden we onze nekken pijnigen door heel ver omhoog te kijken. Wat een beest! En wat stijl! Behoorlijk onder de indruk bonden we ons in en begon Martin te klimmen. Delicaat was het zeker! Grote schoepen ijs, zoiets hadden we beiden nog nooit geklommen. Onzeker over de kwaliteit van het ijs, het lastige afzekeren en een niet ideale routekeuze zorgde ervoor dat Martin te laag al een standplaats in het ijs moest maken. Nadat ik naar hem toegeklommen was, zagen we onder ons al twee touwgroepen staan te trappelen om ook de route in te stappen. We vonden dat we niet zeker genoeg klommen en ook de druk van de touwgroepen onder ons, deed ons besluiten om af te dalen. Aan een goeie abalakov konden we abseilen. Eenmaal weer bij onze rugzakken aangekomen konden we goed zien hoe anderen zoiets aanpakten. Dit bleek een goede les te zijn en een volgende keer gaat het ons zeker lukken!

10_Repentance

Repentance Super!

11_Repentance

Even uitschudden

12_Repentance

Delicaat klimmen op bloemkoolijs

13_Repentance

Onder de indruk

Uiteraard vonden we het jammer dat we Repentance niet hadden uitgeklommen, maar we waren wel erg blij met alles wat we geleerd hadden. Nu hadden we nog 1 klimdag over, maar het ging sneeuwen. Een tweede kans op Repentance zat er dus niet in, maar we hadden nog wel een appeltje te schillen met Stella Artice. En dus liepen we dinsdag weer die kant op. De eerste lengte ging makkelijk en al snel stonden we weer onder de douche aan de voet van de sigaar. Het bleek erg lastig klimmen te zijn. Een klimmer voor ons had alle treden kapotgetrapt en zo werd het interessant klimmen.

14_Stella-Artice

Martin in de stijle lengte van Stella Artice (foto: Jon Bracey)

Omdat we er geen genoeg van konden krijgen, zijn we nog naar een klein gebiedje langs de weg tussen Cogne en Lillaz gereden en hebben daar nog een watervalletje van 25 meter geklommen.

Tot de dag ervoor trok ik netjes elke dag sportschoenen aan voordat ik achter het stuur van de auto kroop. Maar deze dag was ik het zat en had ik mijn D-schoenen aan. Dat reed eigenlijk best goed en ’s middags deed ik dat dus weer. Maar op de een of andere manier vond ik het lastiger rijden dan ’s ochtends. Toen we in Cogne uitstapten zag ik wat er aan de hand was, ik had mijn stijgijzers nog onder! Ik geloof dat het hoog tijd was om te stoppen… We waren eindelijk voldaan en konden we op weg naar een (drie) heerlijke pizza.

15_Langs-de-weg

Horden, sprint en modder

Dit weekend stonden er twee wedstrijden op het programma. Gisteravond in het Galgenwaard in Utrecht 60 m en 60 m horden indoor en vandaag in Emmeloord de clubkampioenschappen modderstampen (cross) bij AV NOP in Emmeloord.

Rond 21 uur vrijdagavond stond de 60 mH gepland. Dus mooi op tijd inlopen in de regen, want binnen was daar geen ruimte voor. Na het inlopen naar binnen om te rekken en wat korte sprintjes te lopen. En om 21 uur melden bij de wedstrijdleiding om de serie-indeling te horen. Iederen moest bij elkaar blijven, met 60 man op een kluitje, om je serie af te wachten. Ik heb daar ongeveer drie kwartier koud en stijf staan worden voordat ik aan de beurt was. We kregen tijd om 1 startje te doen en daarna moesten we ons direct al gereed maken om te gaan lopen. Bizar, ik had slechts over 1 horde kunnen springen na zo lang stil gestaan te hebben. Nergens was een andere mogelijkheid om in te lopen voor de horden. Dit kon alleen maar een drama worden. En dat werd het ook. Ik kwam bij de tweede horde totaal verkeerd uit en liep er zo ongeveer dwars doorheen. Gefrustreerd duwde ik hem met mijn handen om en liep daarna toch maar de race uit. Omdat de snelheid natuurlijk totaal ontbrak kwam ik bij elke horde slecht uit en vlak voor de finish struikelde ik ook nog en kon ik nog net overeind blijven. Omdat ik “hands” had gemaakt werd ik natuurlijk gediskwalificeerd. Door deze ervaring met hordenlopen heb ik besloten niet meer in Utrecht te gaan lopen, zonde van de tijd en energie.

Daarna kon de 60 m gelopen worden. Die ging gelukkig een stuk beter. Je moet bij inschrijving een recente tijd opgeven, maar omdat dit mijn eerste 60 m moest worden, had ik natuurlijk nog geen tijd staan. Bij de inschrijving had ik 8,90 s opgegeven en ik finishte in een tijd van 8,28 s. Blij blij blij :-) Nu op naar een tijd onder de 8 seconden :-)

En vandaag (zaterdag) dus de clubkampioenschappen. Voor het eerst was er nu ook de mogelijkheid om de korte cross van 2000 m te lopen. Mooi voor mij, anders had ik niet meegedaan. Er was een leuk parcours uitgezet vanaf de atletiekbaan waar de nieuwe trainingsheuvel ook in was opgenomen. Ik had me (weer) voorgenomen om nu eens echt niet te hard te starten en dat is nog gelukt ook. De eerste ronde heb ik achter Marleen aangelopen en kon het tempo eigenlijk makkelijk volhouden. Bij het ingaan van de tweede ronde was het op voor Marleen en moest ze van het gas af. Alleen bleek toen Kevin te zijn aangehaakt en samen liepen we richting de finish, Kevin telkens een paar meter voor me. Aan het einde zat nog die trainingsheuvel en Kevin kon daar iets bij me weglopen. Ik hoopte hem nog met een flinke eindsprint terug te pakken, maar Kevin hoorde me en perste er zelf ook nog een goede sprint uit. Hij finishte 2 seconden voor me. Kevin werd zo knap tweede, na Joost. Zelf werd ik dus derde in een tijd van 7,31 min. Terugkijkend op een geslaagde wedstrijd konden we daarna in de kantine aanschuiven voor de nieuwjaarsborrel met bijbehorende heerlijke oliebollen. Het nieuwe jaar is goed begonnen!

O ja, en ook het vermelden waard: Jacolien is clubkampioen geworden! Gefeliciteerd Jacolien!

Horden