Mont Pelvoux – Noordgraat

Mont Pelvoux (3943m) – Noordgraat Pointe Puiseux (D+, IV, 5+ 1100m)

Ailefroide – 29 juli 2018

Matig weerbericht

Martin en ik vertrokken naar de Ecrins met een matig weerbericht. Matig, want er werd bijna dagelijks avondonweer voorspeld. Eenmaal aangekomen in Ailefroide lieten we er geen gras over groeien. De komende twee dagen leken de beste dagen van de komende week te worden om een grote route te klimmen. We hadden onze ogen laten vallen op de noordgraat van Mont Pelvoux. Geen tijd om te acclimatiseren, maar gelijk aktie!

We pakten onze rugzakken in met klimmateriaal, bivakmateriaal en eten voor een avond en een dag. Achteraf hadden we beter iets meer eten in kunnen pakken, maar dat is een koe in z’n gat kijken.

Een knuffel in het bivak

Met de auto rijden we ’s middags naar Pré de Madame Carle (1874m) en lopen in anderhalf uur naar het bivak Balmes de Francois Blanc (2445m). Vanaf de morene hebben we mooi zicht op Mont Pelvoux en de route van morgen en we bestuderen het nauwkeurig. Het routeverloop bovenin is namelijk niet eenvoudig. We eten nog wat en onder de ondergaande zon genieten van wat meegebrachte wijn. Bij het uitrollen van mijn slaapzak valt er ineens een knuffeltje van Ilse uit. Die was ze al een jaar kwijt!

Steenmannen op de Glacier Noir

Als om 3 uur de wekker afloopt zijn de toppen van de Ailfroide, Pic Sans Nom en Mont Pelvoux in de wolken. We maken ons er geen zorgen om en als we om 4 uur vertrekken zijn ze allang verdwenen. Een halfvolle maan en heldere sterrenhemel vergezellen ons als we de Glacier Noir oversteken. Steenmannen wijzen ons de weg en zonder problemen beklimmen we via een sneeuwveldje de rotsband met watervallen.

Toch een lange dag

Om 6 uur staan we onderaan de noordgraat en beginnen te klimmen. Het onderste deel is eenvoudig klimmen. We klimmen aan lopende zekering. Eigenlijk is het meer simultaan soloklimmen aan een touw, want tussenzekeringen zijn bijna niet (zinvol) te plaatsen. Veel rots ligt los, maar toch voelt het niet onzeker. Het gaat soepel en vlot. Als het zo door gaat zijn we in no time boven. Het grote ijsveld zijn we voorbij, het routeverloop is duidelijk. We klimmen veel op de graat en volgens een topo die we op internet hadden gevonden moeten we rechtsom de rode toren. Maar hoe we ook ons best doen, rechtsom is geen optie. We besluiten linksom te klimmen. Dat gaat goed, maar de flow is weg.

Vanaf hier wordt de wand flink stijler en wordt het routezoeken een stuk moeilijker. Hele duidelijke features ontbreken. Het klimmen wordt moelijker en het plaatsen van tussenzekeringen kost meer tijd of lukt soms hele lengtes helemaal niet. Toch lukt het ons om grotendeels de juiste route te vinden, alleen de rode versnijding hebben we gemist. Waarschijnlijk hebben we we alleen die lengte anders geklommen. De hoogte begint ook zijn tol te eisen en de uren tikken snel weg. De hoop op een snelle beklimming hebben we allang moeten laten varen. Op een gegeven moment zegt Martin dat het nog 1 lengte klimmen is naar de topgraat. Ik lach en schat het op nog zeker 2 lengtes. Een halve touwlengte later staat Martin op de graat. We kunnen het de verhoudingen na een dag klimmen niet meer goed inschatten.

De top van Mont Pelvoux!

De topgraat is smal en ziet er indrukwekkend uit. Toch blijkt het klimmen op de graat erg mee te vallen en 10 minuten later staan we op de top. Eindelijk kunnen we even zitten, wat eten en drinken en maken een topfoto. Zonder topfoto is het namelijk niet gebeurd. We binden de stijgijzers onder en beginnen aan de afdaling. Er zijn verschillende mogelijkheden, geen een is kort of makkelijk. We kiezen, ondanks het steenslaggevaar, voor Couloir Coulidge. De lengte van het couloir hadden we niet opgezocht, maar aan de hand van een foto dachten we hier wel in 20 minuten doorheen te kunnen stampen. Het kostte ons anderhalf uur om de 500 meter sneeuw af te dalen! Het couloir was langer dan verwacht en door de zachte sneeuw konden we niet voorwaarts naar beneden lopen. Maar goed, ook hier kwam een einde aan en tegen 22 uur hadden we alle moelijkheden achter ons gelaten. Vanaf hier was het alleen nog “maar 1800 hoogtemeters afdalen”.

Martin stelde voor om te bivakkeren en de volgende dag verder af te dalen. Voor hij was uitgesproken wees ik al een plek aan waar we wel konden slapen. Een discussie was niet nodig. Een grote (te kleine) platte steen (die niet plat genoeg was) bood een enigszins vlakke ondergrond om op te slapen. We hadden beiden nog 1 reepje en wat water en toen dat op was vielen we in een onrustige slaap.

Ontbijtje?

De volgende ochtend liepen we naar de Pelvouxhut om daar een ontbijtje te scoren. De huttenwaard hield er duidelijk een andere definitie op na en ontbijt werd een kop koffie en een Lion. Ieder 1, dat dan weer wel. Een paar uur later kwamen we aan op de camping en konden we genieten van een mooie beklimming. Martin ziet bekenden en gaat op de koffie, ik crash voor de tent en val vrijwel gelijk in slaap.

Wat aanvullende informatie

We hebben de Mont Pelvoux beklommen via de 1100m lange noordgraat. Omdat de gradatie maar D+ is, zou je de indruk kunnen krijgen dat dit een makkelijke route is. Vergis je hier niet in, het is echt een grote route. Hoewel de moeilijkste lengtes slechts 5+ zijn, moet je dit wel kunnen soleren omdat het erg lastig is tussenzekeringen te plaatsen. Tel daarbij op dat het routeverloop bovenin onoverzichtelijk is, de rots niet altijd even vast zit, de afdaling lang en/of complex is, je geen bereik met je telefoon hebt en dat afdalen over de route niet aan te raden is.

Met Martin beklom ik 2 jaar geleden de Innominata op de zuidwand van de Mont Blanc. Lees hier het verslag daarvan. En afgelopen februari klommen we samen de geweldige waterval Repentance Super in Cogne. Op Martin’s website staat hier een verslag over.

De aanloop naar het bivak

De aanloop naar het bivak

Ons bivak met op de achtergrond de noordgraat van Mont Pelvoux

De knuffel in het bivak met op de achtergrond Mont Pelvoux

Het begin van de noordgraat van Mont Pelvoux

Meer platen

Buttshot!

Richting het ijsveld

Topo lezen onder het ijsveld

Die kant op

Puin struinen

Het wordt al flink steiler

Mooi klimmen

Richting het torentje

Mixed terrein

Mixed op klimschoentjes

Super mooi allemaal

Eindeloze rots

Lastig routezoeken

Hier omhoog!

Zijn we er nou nog niet?

Weer terug op de graat

Een beetje moe aan het worden

Bandje naar links volgen

Prima standplaats

De laatste lengte tot de topgraat

De topgraat!

Het laatste stukje omhoog

Moe op de top

Geintje, niks aan de hand!

Rechtsvoor het Coulidge Couloir

Ons tweede bivak

Moe en hongerig na een slechte nacht

Water tanken

Ik gecrashd voor de tent

Gelukkig was Martin ook moe