La Tour Ronde – Gervasutti Couloir

La Tour Ronde (3792m) – Gervasutti Couloir 350 meter (II 4)

Chamonix – 10 juni 2022

De zon schijnt, het is warm. We hebben een keer puur geluk met het weer. Het is onze eerste dag hier en gisteren sneeuwde het nog. In de middag pakken we de kabelbaan naar de Aiguille du Midi en lopen het ijstunneltje uit. Anne is hier nog nooit geweest, ze glundert en kijkt haar ogen uit. Het ene moment sta je nog in Chamonix, een half uur later sta je op een sneeuwgraatje op 3800 meter met een afgrond van 1200 meter naast je. Dat doet iets met je. We lopen rustig het graatje af en staan niet veel later op de gletsjer.

Onze rugzakken zijn zwaar. We hebben eten voor twee dagen en een tent bij ons. We lopen langs de indrukwekkende oostwand van de Mont Blanc du Tacul naar de Combe de Maudit. In het begin zijn hier nog wat gletsjerspleten, maar niks lastigs. Even later wordt de gletsjer vlakker en snel vinden we een geschikte plek om de tent neer te zetten. We smelten sneeuw om te koken en genieten van een betoverende zonsondergang. Hier zie je geen sporen van de bewoonde wereld en onze telefoons hebben geen bereik.

Voor La Tour Ronde hoeven we niet vroeg op te staan. We ontbijten en wandelen rustig naar de randspleet onderaan het Gervasutti Couloir. Aan de linkerkant kan ik er eenvoudig langsklimmen en zeker ik Anne omhoog. Het is een mooi couloirtje en prima als een acclimatisatietocht. Het couloir eindigt op een smal sneeuwgraatje boven de noordwand. Je traverseert het bovenste deel van de noordwand en komt dan bij een rotsband uit. Deze volg je naar links, dan een stukje sneeuw omhoog en dan nog een paar meter rots naar de Madonna op de top. Hier viel mijn mond open van het uitzicht. Je kijkt recht uit op de zuidoostwand van de Mont Blanc, in breedbeeld! Zelden heb ik zoiets moois gezien.

We eten en drinken wat op de top, maken foto’s en kletsen met een paar jongens die net de noordwand beklommen hebben. Daarna dalen we af via de Ordinary Route. Zo zien we tijdens de afdaling nog een andere kant van de berg en dat is natuurlijk interessanter dan dezelfde weg naar beneden volgen. Het duurt wel wat langer, zeker ook omdat we op de gletsjer terug naar de tent vanwegen spleten met een ruime boog om La Tour Ronde heen moeten.

Van een afstand zien we onze tent plat liggen. We snappen niet wat er aan de hand kan zijn, maar hij ligt echt plat. Eenmaal terug bij de tent bleken de haringen door de warmte los te zijn gesmolten en een windvlaag deed de rest. Gelukkig is alles nog heel en zijn we niks kwijt.

Mont Blanc du Tacul – Chèré Couloir

Triangle du Tacul (3970m) – Chèré Couloir 350 meter (II 4)

Chamonix – 4 februari 2022

Nadat ik een aantal dagen met Sigurd in de Ecrins had geklommen leek het erop dat het weer in Chamonix beter zou worden. We besloten de gok te wagen en reden die kant op met het idee om het Chèré Couloir te gaan beklimmen. Hij heeft nog nooit een alpiene tour in de winter geklommen, dus dit zou een mooi toetje zijn.

Halverwege de middag kwamen we in Chamonix aan en gingen op onderzoek uit. Eerst naar het OHM om inzicht te krijgen in de huidige condities. Maar deze was gesloten en ging pas om 15 uur weer open. Dan door naar het kabelbaanstation om te informeren naar de vertrektijden. De laatste lift omhoog ging om 15 uur, het was inmiddels 14:30 uur. De eerste de volgende ochtend om 8:10 uur en de laatste naar beneden om 16:30. Volgens een medewerker zouden de condities op de gletsjer wel mee kunnen vallen, omdat het hard waaide tijdens de laatste sneeuwval en de gletjser zodoende redelijk schoongeblazen zou kunnen zijn.

Mooi op tijd

Het tijdschema voor de dag is strak. Daarom wilden we er zeker van zijn dat we de eerste lift zouden hebben en besloten we om er ruim op tijd bij te zijn. Dat lukte. Om 7:15 uur bleken we de eersten te zijn. Met een broodje en koffie to go in de hand was het prima wachten. De lift ging op tijd en om half 9 stonden we op 3800 meter in het ijstunneltje voor een klaphekje dat nog minder is dan die van de lokale supermarkt. Het graatje naar de Mer de Glace is in de winter voorzien van touwen en zo kun je snel en veilig afdalen. Op de gletsjer gingen we aan het touw, hoewel de spleten allemaal netjes dicht waren. De liftmedewerker bleek gelijk te hebben en we konden flink doorstappen.

Leuk klimmen

De randspleet bleek een eitje en Sigurd klom vlot de 45/50 graden stijle sneeuwflank naar de eerste standplaats. De condities in het couloir bleken echt perfect en het klimmen was leuk en afwisselend. Het enige vervelende was dat het erg koud was op de standplaatsen. Het was ongeveer -10 graden en regelmatig waaide het stevig. Een dikke donsjas tijdens het zekeren was een must. Na de stijle lengtes was het tijd om ab te seilen en niet lang later stonden we weer onder de randspleet. Snel wat eten en drinken en snel weer richting het kabelbaanstation. Als we doorlopen kunnen we de laatste lift nog halen en besparen we ons een vervelende nacht in het kabelbaanstation. De terugweg bleek zoals zo vaak weer zwaarder dan verwacht. Te weinig eten en te weinig drinken zorgde voor een laag energieniveau. Gelukkig waren we wel op tijd en hadden we nog 10 minuten over. Een half uur later waren we terug in Chamonix en konden we weer bijtanken.

Grande Aiguille de la Bérarde – Granitude

Grande Aiguille de la Bérarde (3421m) – Granitude en Noordwestgraat 500 meter + 450 meter (6a D+)

La Bérarde – 22/23 augustus 2020

Zaterdag 22 augustus 

Nadat we een paar dagen rust hadden gehad na ons avontuur op de Tête des Fétoules waren we klaar voor een volgende tocht. We hadden ons oog laten vallen op de Grande Aiguille de la Bérarde. Een berg die vanuit het dal weinig aansprekend op een vormeloze pudding lijkt, maar van een afstand toch wel een serieuze berg is.

De route waar we voor kozen was Granitude, 15 touwlengtes tot op de noordwestgraat en dan de graat volgen naar de top.

Bivak

Om ‘s ochtends kostbare tijd te besparen kozen we ervoor om alvast een stukje omhoog te lopen en daar te bivakkeren. Na een uur en een kwartier kwamen we om 17:30 uur aan op een geschikte plek en daarna hadden we nog mooi tijd over om het eerste deel van de aanloop te verkennen. Het was onoverzichtelijk terrein, heel veel losse puin waar slechts heel vaag een af en toe een spoor in viel te ontdekken. Na wat extra steenmannetjes te hebben gemaakt keerden we terug naar onze bivakplek. We zorgden goed voor onszelf met heerlijke pastasalade, stokbrood met kaas en salami en wat rode wijn.

Om 20:15 uur was de zon weg en koelde het snel af. Tijd om in de slaapzak te kruipen en uit te rusten voor de volgende dag.

Veel bewolking

Zondag 23 augustus 

05:30 uur wekker – bewolkt

06:00 uur Nog steeds bewolkt. Kwartier in de gaten gehouden en soms leek het dunner te worden. Alleen voor de aanloop al hebben we goed zicht nodig. Veel twijfel. Wat een rotsport is dit toch. Besloten om toch te gaan kijken. Als het zicht te slecht is kunnen we altijd nog omkeren.

06:45 uur Vertrek – Nare aanloop met het oversteken van twee lawinegeulen vol met puin. De tweede moest je eerst zo’n 30 meter door de rotsen omhoog klimmen voor je hem kon oversteken. Tijdens de aanloop hing de bewolking nog steeds laag waardoor het routezoeken lastig was. Gelukkig trok precies op het juiste moment de bewolking op waarop we besloten om door te gaan. Game on!

Slecht zicht tijdens de aanloop

08:30 uur Start klimmen. Ik de eerste lengte, waar Minke tijdens Alpien+ viel en haar pols brak. Dit zat steeds in mijn hoofd. Niet vallen! Afgeronde grepen, matige afzekering, niet moeilijk klimmen maar je moest toch netjes klimmen om niet te vallen. Pffff, die lengte is voorbij. Het drama van destijds kan ik achter me laten en me richten op de rest van de route.

Daarna om en om voorgeklommen. Martin kwam uit bij de 6a-lengte. Je moest links om een hoek klimmen (lastig en gelijk voorlopig de laatste tussenzekering) en daarna 6 meter plaat tot de volgende tussenzekering. Daarna nog zo’n stukje maar dan wat makkelijker.

Martin in het onderste deel van de route
Jeroen in het onderste deel

Zes lengtes tot op de pijler en daarvandaan wordt het minder steil en makkelijker. Je kunt al snel de topgraat zien, al is dat nog een eind weg. Je kunt hier overal wel klimmen, maar het is toch fijn om de geboorde standplaatsen te vinden. Aan kort touw regen we de lengtes aaneen en de eerste standplaatsen vond ik redelijk makkelijk. Daarna werd het onoverzichtelijker en stopte ik 5 meter onder een relais 🤣 Martin klom de laatste leuke lengte naar de graat.

Het eindpunt op de graat in zicht (spot de klimmer)
De laatste lengte naar de graat

De noordwestgraat

14:30 uur Korte pauze en touw opnemen.

Van daar weer aan kort touw en via verschillende torens naar de top(pen). Martin liet nog een gele cam vallen, maar die kon ik gelukkig terughalen. Al met al is dit nog een flinke verlenging ten opzichte van alleen Granitude klimmen en het duurde dan ook langer dan verwacht voor we de top bereikten. Wel absoluut een aanrader om het op deze manier te doen. Zo wordt het een echte alpiene onderneming, in plaats van een multipitch die je weer abseilt. Uiteindelijk bereikten we om 18:00 uur de top.

Noordwestgraat
Noordwestgraat
Nog een klein stukje
Summit!

18:15 uur Begin afdaling. Gelijk de eerste steenman onder de top. Veel afklimmen, snalle bandjes volgen, steenmannen zoeken, puinhelling oversteken, enz. enz. enz. Kortom, kutterrein. Een keer stapte ik op een groot (150x80x60?) rotsblok dat gelijk naar beneden schoof. Ik viel achterover en Martin kon nog net opzij springen. Dat had heel anders kunnen aflopen 😱

Het begin van de lange afdaling
Veel geitenpaadjes met op de juiste plaatsen steenmannetjes

21:15 uur Einde puinbak en vlak daarna vonden we het pad terug naar het bivak. Maar ook dat ging nog steeds niet makkelijk met glijpartijen en steile stukken.

21:45 uur Bivak Snel stokbrood met salami eten, nog wat water drinken en tassen inpakken.

22:00 uur Vertrek

23:00 uur Camping

Tête des Fétoules – Zuidpijler

Tête des Fétoules (3459m) – Zuidpijler 500m (TD max 6a)

La Bérarde – 18/19 augustus 2020

Als je het dal richting La Bérarde inrijdt is de eerste berg met een gletsjer die je voor je ziet, de Tête des Fétoules. Een berg die er om vraagt om beklommen te worden. Maar natuurlijk niet via de normaalroute, we zijn hier voor avontuur. Ons oog is gevallen op de zuidpijler.

BIVAK

We parkeren de auto langs de weg, hangen onze rugzakken om en dalen 150 meter af naar de rivier. Balen, want we weten dat we dit morgen aan het einde van de dag weer omhoog moeten. Als we de brug over zijn begint het pad weer te stijgen. In het begin vlot tot we voorbij een paar gebouwen zijn. Daarna wordt het pad vlakker en lopen we door een prachtig dal. Als we voorbij de hut zijn slingert het pad zich weer omhoog en winnen we snel hoogte. Na drie uur lopen vinden we op 2323 meter hoogte een geschikte bivakplaats voor de nacht. Een mooie vlakke plek op de splitsing tussen de afdaling over de normaalroute en de aanloop naar het begin van de zuidpijler. En het uitzicht is prachtig!

EEN HALF ONTBIJT

Als om 5 uur de wekker afloopt hebben we nog maar 1 ontbijt over. ’s Nachts heeft een vos de andere gestolen. Niet echt een probleem, want het overgebleven ontbijt bleek voldoende voor ons beiden. Een uur later vertrekken we richting de instap. Doordat de gletsjer, of wat daar van over is, zoveel kleiner is dan vroeger moeten we lang over puinhellingen omhoog lopen. Alleen direct bij de instap treffen we nog een klein sneeuwveld aan. Op onze stijgijzers klimmen we snel omhoog en verwisselen we onze schoenen voor onze klimschoentjes.

EEN PITTIGE START

De instap is anders dan verwacht. Wat we verwachten was een eenvoudige lengte naar de graat van de pijler. Nu staan we in een soort couloir, met links en rechts een spleet. Het meest logisch lijkt links, de meest directe lijn naar de graat. Maar het ziet er lastig uit. Martin kiest voor de rechter variant. Het gaat niet van harte. Is het de kou? Zenuwen? Of is het gewoon moeilijk? Na een meter of 25 roept hij ineens dat hij stand heeft gemaakt. Ik klim het snel na. Martin was niet zeker van de route en wilde overleggen. We kiezen voor een traverse naar links en ik neem het over. Het blijkt gelijk erg lastig te zijn. In een onhandige houding plaats ik een friend in een wijd uitlopende spleet waar ik niet goed zicht op heb. Mijn linker arm begint licht te verzuren. Snel plaats ik boven de friend een nut, omdat ik niet zeker ben van de friend. Om mijn linker arm te ontlasten vraag ik Martin om een blok. Zodra ik ga hangen schiet de friend uit de spleet en hang ik aan de nut. Pfff, lekker begin zo.

Het klimmen gaat nog iets omhoog en dan links wat schuin naar beneden. Ik waarschuw Martin dat ik er een kans bestaat dat ik ga vallen. Gelukkig gebeurt dat niet en klim ik de lengte verder zonder problemen uit. Helemaal enthousiast van mijn avontuur kom ik aan op de graat. We zitten goed! Maar mijn armen zijn volledig verzuurd en dat is geen lekker idee als je nog een kleine 500 meter moet klimmen…

HET DERDE RESSAULT

We hadden verwacht in het onderste deel aardig wat aan lopende zekering te kunnen klimmen. De praktijk was anders en we moesten alles uitzekeren. Er volgden (veel) meer vijfde graads lengtes dan we uit de oude Rebuffattopo hadden gehaald. En de moeilijkste lengtes moesten nog komen op het derde ressault. Voor ressault bestaat voor zover ik weet geen fatsoenlijk Nederlands woord. Het is een stijl stuk op een graat. Het derde ressault is 100 meter hoog en bevat de sleutellengtes. Aan de voet hiervan moesten we kiezen wat we zouden doen. Hier omkeren met een lastige afdaling voor de boeg of doorklimmen. Doordat het eerste deel veel tijd had gekost twijfelde Martin. Ik was echter enthousiast en wilde beslist doorklimmen, we hadden tijd genoeg. We besloten om door te gaan en Martin begon aan de moeilijkste lengtes van de dag.

De rots hier was verrassend goed en het klimmen was echt mooi. Het routezoeken is niet eenvoudig. Af en toe vinden we een oude mephaak en weten we dat we nog goed zitten. De volgende lengte is de mooiste van de hele route. Een prachtige 6a spleet. Echt fantastisch!

KRAMP

De inspanningen van de vroege ochtend breken me op. Ik krijg last van kramp in mijn vingers. Zodra ik iets vast wil pakken flapt mijn vinger in een haakse bocht. Met mijn andere hand moet ik dan die vinger weer recht buigen. Om 5 seconden later weer in de kramp te schieten. Het klimmen kost me hierdoor flink moeite en klimmateriaal verwijderen is echt lastig. Laat staan om materiaal te plaatsen. Ik moet het voorklimmen aan Martin overlaten. Soepel rijgt hij de lengtes aan elkaar. Na een paar lengtes gaat het iets beter en Martin biedt me aan om de volgende lengte voor mijn rekening te nemen. Het lijkt een eenvoudige schoorsteen. Zoals zo vaak ziet het er van onderen eenvoudiger uit dan het in werkelijkheid is. De schoorsteen is smal en de rugzak met pickel zit flink in de weg. Gniffelend komt ook Martin aan op de standplaats. Thanks dude ;-)

CUMBRE

Niet veel later staan we op de top van het vijfde ressault. Hier is een korte abseil en dan nog 100 of 150 meter simultaan klimmen naar de top. Dat is toch altijd een mooie beloning na een dag klimmen. Eindelijk kunnen we even zitten en hier eten we wat en drinken we mijn laatste water. Martin besloot halverwege de ochtend dat zijn water overbodig was en “gooide” zijn fles naar beneden.

De afdaling verliep zonder problemen. Eerst over de rotsen van de oostgraat tot we op de gletsjer kwamen. Daarna wisselde de gletsjer en puinhellinkjes elkaar af. Na de laatste sneeuwvelden was het buffelen over eindeloze puinvlaktes tot we eindelijk weer ons bivak bereikten. Hier konden we voor de tweede keer deze dag even zitten en bijtanken. We pakken onze spullen in en als het donker wordt beginnen we aan de twee uur en drie kwartier durende weg terug naar de auto. Mijn hoofdlampje was overdag in mijn rugzak aangegaan en nu is de accu leeg. Met behulp van het lampje op mijn telefoon vind ik de weg terug en om half een ’s nachts hebben we de 150 meter van de brug naar de auto ook weer achter de rug.

L’ago di Money

10-01-2020 – L’ago di Money 130 m (IV 4+) – Klimpartner Martin Ophey

Heb je deze waterval bij Cogne nog niet geklommen? Zet hem dan gelijk op je to-do-lijstje, want dit is een absolute aanrader! Persoonlijk vind ik dit een van de leukste watervallen in de regio.

Deze waterval kun je in 3 of in 5 korte lengtes klimmen. Onder goede omstandigheden bestaat de eerste lengte uit een laagje dun ijs met hier en daar bevroren graspollen. In mindere (of betere…) omstandigheden is het rotsklimmen (5b) of drytoolen. Een paar middenmaatjes cams kunnen handig zijn. Welke omstandigheden je ook hebt, het is delicaat klimmen. De rest van de is ook erg leuk en afwisselend. De vierde lengte bestond bij ons voor een deel weer uit dun ijs en de laatste lengte was verticaal.

Vanaf Valnontey is het 1,5 uur aanlopen. L’ago di Money is de eerste duidelijke grote lijn aan de linkerkant van de vallei.

Rechts L’ago di Money, links Hidden Ice
L’ago di Money
Martin in de eerste lengte
Het hoekje om
Hier was het ijs alweer van fatsoenlijke dikte
De tweede lengte
Einde van de tweede lengte
Lengte 3
Lengte 4
De uitklim van de vierde lengte
En nog een stukje verticaal ijs
Happy met deze mooie afwisselende route

Vertigine di Porcellana

09-01-2020 – Vertigine di Porcellana 90 m (III 3) – Klimpartner Martin Ophey

De dag voor we vertrokken was Martin met hardlopen door zijn enkel gegaan. Een knak en een dikke enkel was het gevolg. Toch wilden we wel graag wat klimmen en daarom besloten we om naar Cogne te gaan. Hier kun je vaak wel wat beklimbaars vinden met een korte aanloop. Vandaag kozen we voor een makkelijke inklimroute op een half uurtje lopen van Lillaz. Maar dat is niet erg, want het was voor Martin en mij een route die we nog niet eerder hadden geklommen. Altijd goed dus.

Je vindt deze waterval in het Valeille aan de rechterkant, een stukje voorbij Chandelle Levure.

L1: slightly sloped icy slab. 30 metres. Belay on rock on the right (fix).
L2: quite compact wall, quick-paced but never vertical. 40 metres. Belay on the upper left rock (fix).
L3: short ice jump to enter the channel where difficulties end. 20 metres. Belay on rock on the right (fix).
With 60 metre ropes, you can join L2 and L3 going up on the left bank; interesting solution in the presence of other roped parties on the other side.

Descent: with two abseils along the ice climb using the climb’s anchors. You arrive directly from S3 to S1 with 60-metre ropes.

Vertigine di Porcellana – Aanloop
Vertigine di Porcellana – Leuk klimmen in de tweede lengte
Hier loop je regelmatig steenbokken en gemzen tegen het lijf
Topfoto

IJsklimmen in Cogne

Afgelopen week had ik de mogelijkheid om 3 dagen te gaan ijsklimmen in Cogne (Italië). Ik had afgesproken met Martin en Bernd. Zij waren al in Cogne en hadden er al een paar klimdagen opzitten. Toen ik ’s avonds was aangekomen, maakten we snel een plan voor de volgende dag. We hadden onze zinnen gezet op Hard Ice Direct. Een zesde graads route waarvan Martin en ik vorig jaar de eerste twee lengtes had geklommen. Nu wilden we hem verder uitklimmen.

 

Hard Ice Direct (WI6, 200 m)

De route bleek nog net zo mooi te zijn als de vorige keer. De eerste lengte is een mooie afwisselende lengte. Je zigzagt flink heen en weer en achter grote bloemkoolachtige ijsformaties langs. De tweede lengte is de moeilijkste, de vrijstaande pilaar. Hij was nu continuër dan vorig jaar, zeker 20 meter verticaal ijs en nog een stuk net niet verticaal. Daarna volgen nog een paar lengtes tot maximaal 85 graden. Tijdens het abseilen langs de pilaar heb ik nog wat foto’s kunnen maken van iemand die daar aan het voorklimmen was. Vorig jaar was dit nog ons afsluitende project, nu een inklimmer.

DSC00702

DSC00734

DSC00746

 

Stella Artice (WI5, 210 m)

De volgende dag ging de wekker weer vroeg. Zo hoopten we als eerste op de parkeerplaats in Lillaz te staan voor een beklimming van Stella Artice. Ook van deze route had ik vorig jaar al de eerste twee lengtes geklommen en ook nu wilden we hem weer helemaal uitklimmen. Ons plan werkte en we stonden als eerste touwgroep onderaan de route. De eerste lengte was makkelijk klimmen en snel stonden we op de standplaats bij de vrijstaande pilaar. Deze bleek vooral onderin behoorlijk tricky te zijn, maar Martin loste alle moeilijkheden prima op. Wat een prachtige lengte is dat toch. Met de grootste moeilijkheden achter ons was het ontspannen verder klimmen tot aan de top van de waterval. Onder het genot van wat mooie verhalen van een lokale gids werden de laatste lengten geklommen.
DSC00771

DSC00760

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

Cold Couloir (WI4+, +600 m)

Onderaan Stella moest Martin wegduiken voor wat vallend ijs en daarbij schoot het in zijn rug. Een nacht later was het niks beter geworden en hij besloot dat het beter was als hij niet ging klimmen. En dus ging ik samen met Bernd op pad. We hadden het Cold Couloir op het oog, voor mij een nieuwe route. Het Cold Couloir is (de naam zegt het al) een couloir en heeft daardoor een heel andere uitstraling dan de meeste routes in Cogne. Het voelt wat alpiener aan. Het begint met 2 lange stijle lengtes, daarna wat sneeuw en makkelijk ijs, dan weer sneeuw en nog een paar stijle lengtes. Al met al een erg leuke toer die ik graag een keer tot aan de graat zou klimmen.

DSC00787

DSC00789

DSC00797

Matterhorn Noordwand – Schmid route (TD/V)

Jaren van dromen over de Matterhorn Noordwand zijn voorbij. Afgelopen weekend klom ik met Wouter de Schmid route door deze wand.

De Matterhorn staat bekend als een van de mooiste bergen ter wereld en herbergt een van de “drie grote noordwanden” van de Alpen. De andere twee zijn die van de Grandes Jorasses en de Eiger. De noordwand van Matterhorn is voor het eerst beklommen in 1931 (!) door de gebroeders Schmid. Ze gingen op de fiets van München naar Zermat om daarna in twee dagen deze route te openen. Nu ik zelf deze route heb geklommen, heb ik nog meer respect voor ze gekregen dan ik al had. Wat een prestatie!

Zelf hadden we de luxe van een auto, dus dat scheelde al een stuk. Wel kwamen wij helemaal uit Nederland en waren absoluut ongeacclimatiseerd. Met zijn hoogte van 4478 meter zouden we het dan ook absoluut niet makkelijk gaan krijgen.

Door de natte zomer zijn nu gunstige condities in de wand ontstaan. Er zit voldoende ijs in, al is het op veel plaatsen nog wel zo dun dan een ijsschroef er maar half in gaat. Standplaatsen maakten we regelmatig op twee half ingedraaide schroeven. Niemand klaagde er over, het wende snel.

Het eerste deel van de route, het grote ijsveld, viel ons eigenlijk nog best tegen. Het is flink stijl en ijziger dan verwacht. We hadden meer sneeuw verwacht waardoor we sneller zouden kunnen klimmen. Nu hebben we een groot gedeelte aan lopende zekering geklommen. Daarna volgde een traverse naar rechts en daarna weer recht omhoog naar het eerste stijle ijs. Dit ijs vormde de toegang tot het Schragcouloir, een 350 meter lange schuin oplopende geul gevuld met harde sneeuw en dun ijs. Wat volgt is een paar uur heel leuk klimmen en we zijn sneller dan verwacht aan het einde hiervan. Het is inmiddels twee uur in de middag geweest en we hebben tweederde van de beklimming onder ons. We traverseren een touwlengte naar rechts. We zien andere klimmers hiervandaan recht naar boven gaan, maar wij hadden een geheime tip gekregen om verder naar rechts te klimmen en daar omhoog te gaan. We traverseerden over dun ijs nog een stuk verder tot we onder het genoemde couloir stonden. Dit bleek een misser te zijn. In het couloir zat verticale sneeuw die niet viel af te zekeren. We besloten het couloir te laten voor wat het was en klommen weer schuin naar links omhoog. Toch maar achter de andere klimmers aan, die inmiddels uit het zicht waren verdwenen. We klommen een stijlere ijslengte en daarna een zeer luchtige traverse naar rechts. Voetje voor voetje opzij schuifelen, de ijsbijlen in rotsspleten geklemd, 800 meter lucht onder je voeten. Wat een prachtige plek! Hierna werd het terrein weer makkelijker en we kwamen op de Zmuttgraat uit. Deze volgden we naar de topgraat en om 20:45 uur stonden we in het donker op de top! Omdat het toch donker was en er een gemene koude wind waaide zijn we gelijk doorgegaan met de afdaling. De afdaling gaat via de Hornligraat, maar die viel nog vies tegen! In het donker kozen we te snel voor abseilen in plaats van afklimmen en tot twee keer toe moest ik een lengte weer terug omhoog klimmen omdat we fout zaten. Het kostte ons zes uur om de Solvayhut te bereiken op 4003 meter. Het was inmiddels 03:10 en we waren al langer dan 24 uur onderweg geweest. We waren moe en hadden dorst. We zakten voor de deur op de grond, staken de brander aan om wat sneeuw te smelten en vielen ondertussen in slaap. Na een bakje thee probeerden we in de hut te komen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er lag binnen iemand voor de deur. We drukten door en keken binnen om ons heen. De Solvayhut heeft normaal ruimte voor 10 personen. Nu waren alle bedden vol, op de bank lag iemand, de vloer lag vol mensen en zelfs onder de tafel lag iemand. Wouter vond een plekje aan het voeteneind van een bed en ik duwde wat schoenen weg voor een plekje. Ik lag op twee ijsbijlen, maar dat interesseerde me niet. We waren binnen!

De volgende dag daalden we verder de Hornligraat af. We klommen nu met z’n vieren, want Niels bleek (samen met een Franse klimmaat) net als ons de noordwand te hebben geklommen. De laatste 600 meter gingen gelukkig een stuk vlotter en na 3,5 stonden we weer bij onze tent. Een ervaring rijker, maar een droom armer.

Matterhorn during the approach

Matterhorn during the approach

Wouter climbing the first ice field

Wouter climbing the first ice field

Climbing via cracks

Climbing via cracks

Wouter starting the airy traverse

Wouter starting the airy traverse

Looking down during the airy traverse

Looking down during the airy traverse

Exiting the Schragcouloir

Exiting the Schragcouloir

Traversing

Traversing

Climbing steep mixed terrain (less steep then it looks...)

Climbing steep mixed terrain (less steep then it looks…)

NK Masters 2014

Zaterdag 14-06-2014

Vandaag stond voor mij op het NK Masters in Utrecht de 100m op het programma. Dit seizoen heb ik zo ongeveer elke wedstrijd iets sneller gelopen dan de vorige. Zou dat vandaag ook weer lukken? Vorige week liep ik in Groningen 12.70s.

Het weer is beter dan verwacht en het blijft droog. Er staat wel een windje, maar meestal binnen de toegestane 2m/s. Dus mocht ik een Nederlands record lopen, dan telt hij tenminste 

Na een goeie warming up, de nodige rekoefeningen en plyometrische oefeningen, was het tijd om te verzamelen in de callroom (calltent…). Gezamenlijk liepen we naar de start en konden we de startblokken gereed maken. Op het moment dat ik in mijn startblok hurkte schoot er een beeld van afgelopen winter door mijn hoofd. Toen maakte ik op het NK Indoor een valse start. Dát mocht vandaag niet weer gebeuren. Pang! Dat was het startschot al en iets te traag kwam ik op gang. Kostbare honderdsten van een seconde, misschien wel meer, gingen verloren. Toch kwam ik goed op snelheid, maar iets klopte er niet in mijn loopstijl. Ik verwacht mijn buik aan te spannen en zo kreeg ik bij elke pas een klap op mijn onderrug. Tijdens het lopen merkte ik dat nog niet zo, maar na de finish merkte ik duidelijk pijn in mijn rug. De hele middag is de pijn gebleven en ook nu voel ik het goed. Hopelijk is dat morgen weer weggetrokken, want dan moet ik de 200m nog lopen.

Oh ja, mijn tijd  Dat was 12.69s, dus 0.01s sneller dan vorige week en mijn snelste tijd tot nu toe dit seizoen. Tevreden? Ja, tevreden!

NK-Masters-100m

NK Masters – 100m

 

Zondag 15-06-2014

Gisteren heb ik tijdens de 100m flinke rugpijn ontwikkeld. Ik hoopte dat dat vandaag voor de 200m weggetrokken zou zijn, maar dat was helaas niet het geval. Een uur voor de start ging ik nog langs bij de fysio en die constateerde onderontwikkelde stabiliteitsspieren langs mijn ruggengraat. Spieren losmaken had geen zin, want alles zat al los. Het enige wat hij kon doen was mijn rug tapen. Dat gaf wel wat stabiliteit, al had ik nog steeds het gevoel elk moment door mijn rug te kunnen gaan. Niet echt een lekker gevoel kan ik je vertellen.
De 200m ging dan ook niet zo goed als ik hoopte. Met mijn tijd van 25.95 mag ik gezien de omstandigheden niet echt ontevreden zijn, maar toch ben ik er niet blij mee. Hopelijk snel in de herkansing.

NK-Masters-200m

NK Masters – 200m

 

Schermafbeelding 2014-06-14 om 20.48.27

Schermafbeelding 2014-06-16 om 09.04.55