Aiguille Verte – Nant Blanc

Inmiddels ben ik nu een week terug van mijn laatste trainingsweekend in de Alpen voordat ik met Wouter naar Alaska vertrek voor onze poging om de Denali te beklimmen via de Cassin graat.

Enkele weken geleden was de jaarlijkse contactdag van de CEAT in Zoetermeer. Daar sprak ik o.a. met Sam van Brempt, een enthousiast alpinist uit Belgie en deelnemer van het mooie MountCoach project. Ik wist dat hij samen met Joris van Reeth hetzelfde doel als wij voor ogen heeft in Alaska. We spraken af dat als de kans zich zou voordoen, we wel eens samen konden gaan klimmen. Die kans liet niet lang op zich wachten, en zo vertrokken Sam en ik een dikke week geleden naar Chamonix. Wordt dit de eerste internationale klimsamenwerking van de CEAT?

Woensdagavond reed ik naar Antwerpen om Sam op te halen en de volgende ochtend liepen we door Chamonix voor wat laatste inkopen en het weerbericht. Dat zag er goed uit! We werden er op geattendeerd dat de Nant Blanc wand op de Aiguille Verte er mogelijk goed bij lag. Twee paar ogen begonnen te fonkelen.

Nant Blanc - Aiguille Verte

Om twee uur ’s nachts probeerden we wat te eten en te drinken alvorens we de afdaling richting de wand zouden maken. Overnachten kon prima in het kabelbaanstation van de Grand Montets, slaapzakken, matjes, brander en overige “overbodigheden” konden ’s ochtends met het eerste liftje mee naar beneden. Dat konden we later wel weer ophalen. We klommen zeer licht, ieder 2 liter water, 8 snacks, 1 bivakzak en 1 hoofdlampje in de rugzak, 1 paar ski’s voor de afdaling aan de buitenkant. Het mag duidelijk zijn dat we de wand in 1 dag wilden beklimmen. Onze route zou de British Route (Cohen/Collister, 1000m V 5 ED1) worden.

Al snel werd duidelijk dat de sneeuwomstandigheden net zo beroerd waren als dat ze de hele winter al waren geweest. De sneeuw had geen draagkracht en viel vaak onder je voeten uit elkaar. Hierdoor weken we vaak uit naar het ijs, dat keihard waterijs bleek te zijn. Het begin van de British Route lag nagenoeg droog, dus daar kozen we voor de klassieke Charlet/Platonov waarna we schuin rechts naar boven aanhielden. We klommen gelijktijdig, dus het schoot lekker op. Ook het dunne ijs op de stijle platen bovenaan de pijler van de British Route gingen nog simultaan.

Vanaf hier hebben we de route uitgezekerd waardoor het tempo omlaag ging. De sneeuw bleek steeds vaker een spelbreker en het harde ijs zorgde voor schreeuwende kuiten. Stijl ijs werd gevolgd door mooi mixed klimmen. Hier vond ik het eerste horizontale stukje in deze stijle wand, en ik maakte hier dankbaar gebruik van door Sam zittend na te zekeren.

De topwand in zicht

Eenmaal aan het begin gekomen van de “echte” moeilijkheden, een aantal zeer stijle mixed lengtes in de topwand, kregen we in de gaten dat een beklimming hiervan in 1 dag waarschijnlijk niet zou gaan lukken. Het vooruitzicht om in die lengtes door het donker te worden overvallen, deed ons besluiten om verder naar links te traverseren en daar via iets gemakkelijker (4+) terrein naar de topgraat te klimmen. Daar konden we dan eenvoudiger een bivak inrichten.

Op dat moment was de lucht helemaal betrokken, ons wereldje bestond nog slechts uit een cirkel van 20 meter om ons heen. Helaas bleek het allemaal nog niet zo eenvoudig als gehoopt, de continue inzakkende sneeuw dwong ons zeer voorzichtig te klimmen. Uiteindelijk vond Sam een paar lengtes onder de topgraat een plekje dat misschien wel een bivakplekje zou kunnen worden. Na driftig gehak in het harde ijs hadden we een plateautje dat net groot genoeg was om naast elkaar te kunnen zitten. Met ski’s bouwden we een constructie die we opvulden met sneeuw, een bankje met een geweldig uitzicht was het resultaat. Een korte inventarisatie van het resterende eten leverde voor elk van ons nog 2 powergelletjes op en een slokje ijswater. De gelletjes werden bewaard voor de volgende dag. Bij temperaturen van -15 graden bleek het een koude nacht in onze bivakzak.

Bivak

Het voordeel van het gebrek aan eten is dat je ’s ochtends snel kunt gaan klimmen, je hoeft geen tijd te besteden aan het ontbijt. Vanaf de bank kon ik Sam zekeren, een luxe positie in een wand die een gebrek heeft aan horizontale plaatsen.

Laatste lengten

Aan het begin van de middag bereikten we eindelijk de topgraat, we klommen de zon tegemoet. Het ging naar links over de graat naar de top van de Aiguille Verte, de beloning was groot. Het uitzicht van deze fantastische top is overweldigend. De Grandes Jorasses, de Grand Charmoz en de Mont Blanc, ze lijken allemaal binnen handbereik.

Twee blije alpinisten

De afdaling ging via het Whymper Couloir. Ik heb geprobeerd het aantal abseils te tellen, maar na 10 raakte ik de tel kwijt. Ik schat het aantal op 17. Daarna de ski’s onder de D-schoenen (en weer op de schouder en weer onder de schoenen…) voor de afdaling naar Montenvers. De klim naar Montenvers bleek officieel gesloten te zijn, er lag een heel dik pak sneeuw op het pad. Natuurlijk hield dat ons niet tegen, maar wederom ging het tempo omlaag. Rond middernacht bereikten we, volledig uitgeput, het station en we vielen op een bankje in slaap.

Bekijk voor een impressie het volgende filmpje

[pro-player width=”425″ height=”260″]http://www.youtube.com/watch?v=hYm2-YOxI6U[/pro-player]

En nog een trainingsweek.. in Chamonix

Vorige week nogmaals naar Chamonix geweest om zoveel mogelijk te klimmen. Dit keer met Thijs, een neef van mij. Het idee was om eerst een paar dagen rond de Mont Blanc du Tacul te staan om een aantal couloirs te klimmen, om vervolgens te kijken of we een wat langere alpiene route konden klimmen..

Vanwege de harde wind (en de onwillendheid?) ging het eerste plan op dag 1 niet door, het baantje naar de Midi ging niet. Om toch wat gedaan te hebben vervolgens een korte waterval (gedeeltelijk) gesoleerd; +/- WI3. De volgende dag alsnog met de kabelbaan naar boven, tent gedropt op de vaste stek (onder Pointe Lachenal) en vervolgens richting Couloir Chippendale (4 IV). Erg koud (-20 C), hard en zwart ijs, maar top geklommen!

De volgende dag vanwege de harde wind naar het dal geskied via de Vallee Blanche, normaal een schitterende off-piste afdaling.. Helaas, met 70 km/u wind, D-schoenen en een rugzak van 20 kg toch wat minder aangenaam.. Soepel was anders..

Om de week mooi af te sluiten wilde we naar de Albert 1. hut, om vanuit daar de Aiguille du Chardonnet te beklimmen. Een mooi en haalbaar idee, alleen hadden we de aanloop naar de hut wat onderschat: zes uur over ongeveer 1000 hoogtemeters (onderbroken door een leuk stukje touwtrekken aan wat stalen kettingen).. Vervolgens in een white-out (wit is ook echt wit) toch de hut gevonden.. Helaas was het de volgende dag een combinatie van slechte condities op de berg (weinig ijs) en het naderen van een hoop bewolking de reden om tijdens de aanloop om te draaien. De terugkeer naar het dal door een laagje poedersneeuw was overigens erg aangenaam te noemen (zelfs op d-schoenen en met een zware rugzak)! De filmpjes probeer ik zo snel mogelijk online te zetten, hier alvast een aantal foto’s.

[nggallery id=3]

Trainingsweek Chamonix 2

Zoals in het vorige bericht al staat, is Cascade de Cosmique 1 van de routes die we in Chamonix hebben geklommen. Je vind deze route aan de zuidkant van de Aiguille du Midi, links van de Cosmiques pijler. Hij staat gewaardeerd als III 5, maar dat is een ijsklimwaardering. Logisch, aangezien het een ijsroute is. Tenminste, hoort te zijn. Wij troffen hem aan in slechte omstandigheden. Geen ijs, op 2 stukjes na. Een beetje ijs in het kruip door/sluip door gat en een vrijstaande ijspilaar van 5 meter in de laatste sleutelpassage. Verder heel veel losse sneeuw, vaak op losse rotsen.

Al met al een schitterende route, af en toe zo smal dat je (voor je gevoel) beide kanten van het couloir met je handen kunt aanraken.

Soms zit het tegen en soms zit het mee

Twee weken geleden zat ik op mijn werk en kreeg ik steeds meer last van mijn rug. Een spier langs mijn ruggengraat verkrampte helemaal. In de loop van de middag nam ik het advies van mijn collega’s ter harte en ben ik naar huis gegaan. “Tot morgen”, zei ik nog. Niet wetende dat ik twee weken thuis zou zitten. Nou ja, zitten. Staan vooral. Zitten ging slecht, liggen nog slechter. Na een week ben ik naar de fysio gegaan. Een gekneusde rib was de conclusie. Na wat duwen en trekken aan mijn rug mocht ik weer naar huis. De dag erna ging het al een stuk beter, de staalkabel naast mijn ruggengraat was verdwenen. Ik ging wat zwemmen en fietsen om mijn conditie toch op peil te houden. Donderdag ging ik weer op bezoek bij de fysio voor een behandeling aan mijn rug. Afgelopen weekend heb ik hardgelopen en vandaag heb ik de hele dag gewerkt. Pijnloos. Hoe het menselijk lichaam werkt begrijp ik niet, maar ik ben wel erg blij.

Komende zondag vertrekken Wouter en ik richting de Alpen voor een weekje en het is prettig dat alles weer beweegt hoe het hoort te bewegen.

In- en outdoor training Emmeloord

Afgelopen weekend zowel binnen als buiten getraind. Om aan de energie-gelletjes en de rare klimtijden te wennen zijn we zaterdagavond rond 21:30 begonnen met een korte maar intensieve drytooltraining (3 x 5 min p.p) om vervolgens met hoofdlampjes de plaatselijke bossen onveilig te maken. Hier eerst ruim een half uur hardgelopen, om vervolgens op de beruchte heuvel van Emmeloord de bovenbeenspieren wat ‘losser’ te maken..

Spierpijn gegarandeerd..

[nggallery id=1]