La Tour Ronde – Gervasutti Couloir

La Tour Ronde (3792m) – Gervasutti Couloir 350 meter (II 4)

Chamonix – 10 juni 2022

De zon schijnt, het is warm. We hebben een keer puur geluk met het weer. Het is onze eerste dag hier en gisteren sneeuwde het nog. In de middag pakken we de kabelbaan naar de Aiguille du Midi en lopen het ijstunneltje uit. Anne is hier nog nooit geweest, ze glundert en kijkt haar ogen uit. Het ene moment sta je nog in Chamonix, een half uur later sta je op een sneeuwgraatje op 3800 meter met een afgrond van 1200 meter naast je. Dat doet iets met je. We lopen rustig het graatje af en staan niet veel later op de gletsjer.

Onze rugzakken zijn zwaar. We hebben eten voor twee dagen en een tent bij ons. We lopen langs de indrukwekkende oostwand van de Mont Blanc du Tacul naar de Combe de Maudit. In het begin zijn hier nog wat gletsjerspleten, maar niks lastigs. Even later wordt de gletsjer vlakker en snel vinden we een geschikte plek om de tent neer te zetten. We smelten sneeuw om te koken en genieten van een betoverende zonsondergang. Hier zie je geen sporen van de bewoonde wereld en onze telefoons hebben geen bereik.

Voor La Tour Ronde hoeven we niet vroeg op te staan. We ontbijten en wandelen rustig naar de randspleet onderaan het Gervasutti Couloir. Aan de linkerkant kan ik er eenvoudig langsklimmen en zeker ik Anne omhoog. Het is een mooi couloirtje en prima als een acclimatisatietocht. Het couloir eindigt op een smal sneeuwgraatje boven de noordwand. Je traverseert het bovenste deel van de noordwand en komt dan bij een rotsband uit. Deze volg je naar links, dan een stukje sneeuw omhoog en dan nog een paar meter rots naar de Madonna op de top. Hier viel mijn mond open van het uitzicht. Je kijkt recht uit op de zuidoostwand van de Mont Blanc, in breedbeeld! Zelden heb ik zoiets moois gezien.

We eten en drinken wat op de top, maken foto’s en kletsen met een paar jongens die net de noordwand beklommen hebben. Daarna dalen we af via de Ordinary Route. Zo zien we tijdens de afdaling nog een andere kant van de berg en dat is natuurlijk interessanter dan dezelfde weg naar beneden volgen. Het duurt wel wat langer, zeker ook omdat we op de gletsjer terug naar de tent vanwegen spleten met een ruime boog om La Tour Ronde heen moeten.

Van een afstand zien we onze tent plat liggen. We snappen niet wat er aan de hand kan zijn, maar hij ligt echt plat. Eenmaal terug bij de tent bleken de haringen door de warmte los te zijn gesmolten en een windvlaag deed de rest. Gelukkig is alles nog heel en zijn we niks kwijt.

Grande Aiguille de la Bérarde – Granitude

Grande Aiguille de la Bérarde (3421m) – Granitude en Noordwestgraat 500 meter + 450 meter (6a D+)

La Bérarde – 22/23 augustus 2020

Zaterdag 22 augustus 

Nadat we een paar dagen rust hadden gehad na ons avontuur op de Tête des Fétoules waren we klaar voor een volgende tocht. We hadden ons oog laten vallen op de Grande Aiguille de la Bérarde. Een berg die vanuit het dal weinig aansprekend op een vormeloze pudding lijkt, maar van een afstand toch wel een serieuze berg is.

De route waar we voor kozen was Granitude, 15 touwlengtes tot op de noordwestgraat en dan de graat volgen naar de top.

Bivak

Om ‘s ochtends kostbare tijd te besparen kozen we ervoor om alvast een stukje omhoog te lopen en daar te bivakkeren. Na een uur en een kwartier kwamen we om 17:30 uur aan op een geschikte plek en daarna hadden we nog mooi tijd over om het eerste deel van de aanloop te verkennen. Het was onoverzichtelijk terrein, heel veel losse puin waar slechts heel vaag een af en toe een spoor in viel te ontdekken. Na wat extra steenmannetjes te hebben gemaakt keerden we terug naar onze bivakplek. We zorgden goed voor onszelf met heerlijke pastasalade, stokbrood met kaas en salami en wat rode wijn.

Om 20:15 uur was de zon weg en koelde het snel af. Tijd om in de slaapzak te kruipen en uit te rusten voor de volgende dag.

Veel bewolking

Zondag 23 augustus 

05:30 uur wekker – bewolkt

06:00 uur Nog steeds bewolkt. Kwartier in de gaten gehouden en soms leek het dunner te worden. Alleen voor de aanloop al hebben we goed zicht nodig. Veel twijfel. Wat een rotsport is dit toch. Besloten om toch te gaan kijken. Als het zicht te slecht is kunnen we altijd nog omkeren.

06:45 uur Vertrek – Nare aanloop met het oversteken van twee lawinegeulen vol met puin. De tweede moest je eerst zo’n 30 meter door de rotsen omhoog klimmen voor je hem kon oversteken. Tijdens de aanloop hing de bewolking nog steeds laag waardoor het routezoeken lastig was. Gelukkig trok precies op het juiste moment de bewolking op waarop we besloten om door te gaan. Game on!

Slecht zicht tijdens de aanloop

08:30 uur Start klimmen. Ik de eerste lengte, waar Minke tijdens Alpien+ viel en haar pols brak. Dit zat steeds in mijn hoofd. Niet vallen! Afgeronde grepen, matige afzekering, niet moeilijk klimmen maar je moest toch netjes klimmen om niet te vallen. Pffff, die lengte is voorbij. Het drama van destijds kan ik achter me laten en me richten op de rest van de route.

Daarna om en om voorgeklommen. Martin kwam uit bij de 6a-lengte. Je moest links om een hoek klimmen (lastig en gelijk voorlopig de laatste tussenzekering) en daarna 6 meter plaat tot de volgende tussenzekering. Daarna nog zo’n stukje maar dan wat makkelijker.

Martin in het onderste deel van de route
Jeroen in het onderste deel

Zes lengtes tot op de pijler en daarvandaan wordt het minder steil en makkelijker. Je kunt al snel de topgraat zien, al is dat nog een eind weg. Je kunt hier overal wel klimmen, maar het is toch fijn om de geboorde standplaatsen te vinden. Aan kort touw regen we de lengtes aaneen en de eerste standplaatsen vond ik redelijk makkelijk. Daarna werd het onoverzichtelijker en stopte ik 5 meter onder een relais 🤣 Martin klom de laatste leuke lengte naar de graat.

Het eindpunt op de graat in zicht (spot de klimmer)
De laatste lengte naar de graat

De noordwestgraat

14:30 uur Korte pauze en touw opnemen.

Van daar weer aan kort touw en via verschillende torens naar de top(pen). Martin liet nog een gele cam vallen, maar die kon ik gelukkig terughalen. Al met al is dit nog een flinke verlenging ten opzichte van alleen Granitude klimmen en het duurde dan ook langer dan verwacht voor we de top bereikten. Wel absoluut een aanrader om het op deze manier te doen. Zo wordt het een echte alpiene onderneming, in plaats van een multipitch die je weer abseilt. Uiteindelijk bereikten we om 18:00 uur de top.

Noordwestgraat
Noordwestgraat
Nog een klein stukje
Summit!

18:15 uur Begin afdaling. Gelijk de eerste steenman onder de top. Veel afklimmen, snalle bandjes volgen, steenmannen zoeken, puinhelling oversteken, enz. enz. enz. Kortom, kutterrein. Een keer stapte ik op een groot (150x80x60?) rotsblok dat gelijk naar beneden schoof. Ik viel achterover en Martin kon nog net opzij springen. Dat had heel anders kunnen aflopen 😱

Het begin van de lange afdaling
Veel geitenpaadjes met op de juiste plaatsen steenmannetjes

21:15 uur Einde puinbak en vlak daarna vonden we het pad terug naar het bivak. Maar ook dat ging nog steeds niet makkelijk met glijpartijen en steile stukken.

21:45 uur Bivak Snel stokbrood met salami eten, nog wat water drinken en tassen inpakken.

22:00 uur Vertrek

23:00 uur Camping

Tête des Fétoules – Zuidpijler

Tête des Fétoules (3459m) – Zuidpijler 500m (TD max 6a)

La Bérarde – 18/19 augustus 2020

Als je het dal richting La Bérarde inrijdt is de eerste berg met een gletsjer die je voor je ziet, de Tête des Fétoules. Een berg die er om vraagt om beklommen te worden. Maar natuurlijk niet via de normaalroute, we zijn hier voor avontuur. Ons oog is gevallen op de zuidpijler.

BIVAK

We parkeren de auto langs de weg, hangen onze rugzakken om en dalen 150 meter af naar de rivier. Balen, want we weten dat we dit morgen aan het einde van de dag weer omhoog moeten. Als we de brug over zijn begint het pad weer te stijgen. In het begin vlot tot we voorbij een paar gebouwen zijn. Daarna wordt het pad vlakker en lopen we door een prachtig dal. Als we voorbij de hut zijn slingert het pad zich weer omhoog en winnen we snel hoogte. Na drie uur lopen vinden we op 2323 meter hoogte een geschikte bivakplaats voor de nacht. Een mooie vlakke plek op de splitsing tussen de afdaling over de normaalroute en de aanloop naar het begin van de zuidpijler. En het uitzicht is prachtig!

EEN HALF ONTBIJT

Als om 5 uur de wekker afloopt hebben we nog maar 1 ontbijt over. ’s Nachts heeft een vos de andere gestolen. Niet echt een probleem, want het overgebleven ontbijt bleek voldoende voor ons beiden. Een uur later vertrekken we richting de instap. Doordat de gletsjer, of wat daar van over is, zoveel kleiner is dan vroeger moeten we lang over puinhellingen omhoog lopen. Alleen direct bij de instap treffen we nog een klein sneeuwveld aan. Op onze stijgijzers klimmen we snel omhoog en verwisselen we onze schoenen voor onze klimschoentjes.

EEN PITTIGE START

De instap is anders dan verwacht. Wat we verwachten was een eenvoudige lengte naar de graat van de pijler. Nu staan we in een soort couloir, met links en rechts een spleet. Het meest logisch lijkt links, de meest directe lijn naar de graat. Maar het ziet er lastig uit. Martin kiest voor de rechter variant. Het gaat niet van harte. Is het de kou? Zenuwen? Of is het gewoon moeilijk? Na een meter of 25 roept hij ineens dat hij stand heeft gemaakt. Ik klim het snel na. Martin was niet zeker van de route en wilde overleggen. We kiezen voor een traverse naar links en ik neem het over. Het blijkt gelijk erg lastig te zijn. In een onhandige houding plaats ik een friend in een wijd uitlopende spleet waar ik niet goed zicht op heb. Mijn linker arm begint licht te verzuren. Snel plaats ik boven de friend een nut, omdat ik niet zeker ben van de friend. Om mijn linker arm te ontlasten vraag ik Martin om een blok. Zodra ik ga hangen schiet de friend uit de spleet en hang ik aan de nut. Pfff, lekker begin zo.

Het klimmen gaat nog iets omhoog en dan links wat schuin naar beneden. Ik waarschuw Martin dat ik er een kans bestaat dat ik ga vallen. Gelukkig gebeurt dat niet en klim ik de lengte verder zonder problemen uit. Helemaal enthousiast van mijn avontuur kom ik aan op de graat. We zitten goed! Maar mijn armen zijn volledig verzuurd en dat is geen lekker idee als je nog een kleine 500 meter moet klimmen…

HET DERDE RESSAULT

We hadden verwacht in het onderste deel aardig wat aan lopende zekering te kunnen klimmen. De praktijk was anders en we moesten alles uitzekeren. Er volgden (veel) meer vijfde graads lengtes dan we uit de oude Rebuffattopo hadden gehaald. En de moeilijkste lengtes moesten nog komen op het derde ressault. Voor ressault bestaat voor zover ik weet geen fatsoenlijk Nederlands woord. Het is een stijl stuk op een graat. Het derde ressault is 100 meter hoog en bevat de sleutellengtes. Aan de voet hiervan moesten we kiezen wat we zouden doen. Hier omkeren met een lastige afdaling voor de boeg of doorklimmen. Doordat het eerste deel veel tijd had gekost twijfelde Martin. Ik was echter enthousiast en wilde beslist doorklimmen, we hadden tijd genoeg. We besloten om door te gaan en Martin begon aan de moeilijkste lengtes van de dag.

De rots hier was verrassend goed en het klimmen was echt mooi. Het routezoeken is niet eenvoudig. Af en toe vinden we een oude mephaak en weten we dat we nog goed zitten. De volgende lengte is de mooiste van de hele route. Een prachtige 6a spleet. Echt fantastisch!

KRAMP

De inspanningen van de vroege ochtend breken me op. Ik krijg last van kramp in mijn vingers. Zodra ik iets vast wil pakken flapt mijn vinger in een haakse bocht. Met mijn andere hand moet ik dan die vinger weer recht buigen. Om 5 seconden later weer in de kramp te schieten. Het klimmen kost me hierdoor flink moeite en klimmateriaal verwijderen is echt lastig. Laat staan om materiaal te plaatsen. Ik moet het voorklimmen aan Martin overlaten. Soepel rijgt hij de lengtes aan elkaar. Na een paar lengtes gaat het iets beter en Martin biedt me aan om de volgende lengte voor mijn rekening te nemen. Het lijkt een eenvoudige schoorsteen. Zoals zo vaak ziet het er van onderen eenvoudiger uit dan het in werkelijkheid is. De schoorsteen is smal en de rugzak met pickel zit flink in de weg. Gniffelend komt ook Martin aan op de standplaats. Thanks dude ;-)

CUMBRE

Niet veel later staan we op de top van het vijfde ressault. Hier is een korte abseil en dan nog 100 of 150 meter simultaan klimmen naar de top. Dat is toch altijd een mooie beloning na een dag klimmen. Eindelijk kunnen we even zitten en hier eten we wat en drinken we mijn laatste water. Martin besloot halverwege de ochtend dat zijn water overbodig was en “gooide” zijn fles naar beneden.

De afdaling verliep zonder problemen. Eerst over de rotsen van de oostgraat tot we op de gletsjer kwamen. Daarna wisselde de gletsjer en puinhellinkjes elkaar af. Na de laatste sneeuwvelden was het buffelen over eindeloze puinvlaktes tot we eindelijk weer ons bivak bereikten. Hier konden we voor de tweede keer deze dag even zitten en bijtanken. We pakken onze spullen in en als het donker wordt beginnen we aan de twee uur en drie kwartier durende weg terug naar de auto. Mijn hoofdlampje was overdag in mijn rugzak aangegaan en nu is de accu leeg. Met behulp van het lampje op mijn telefoon vind ik de weg terug en om half een ’s nachts hebben we de 150 meter van de brug naar de auto ook weer achter de rug.

Aiguille du Midi – Mallery Porter

22-02-2019 – Aiguille du Midi – Mallery Porter – 1000 m, AD+ (60°) – Klimpartner Martin Ophey

Zo’n 100 meter voorbij de mixed passage besloten we om te keren vanwege de harde wind. Later bleek dat vanaf dat moment ook de Midibaan werd stilgelegd en de rest van de dag de kabelbaan gesloten is gebleven.

Onze camping, aan de overkant zie je Aiguille Rouges
Aiguille du Midi noordwand – De Mallory Porter zit rechts en zigzagt naar de top
Er is niet veel wat mooier is dan een zonsondergang in de bergen
De aanloop naar de route ’s ochtends vroeg
Het begin van de route
Om en om sporen
De enige mixed passage in de route
De mixed passage

Mont Pelvoux – Noordgraat

Mont Pelvoux (3943m) – Noordgraat Pointe Puiseux (D+, IV, 5+ 1100m)

Ailefroide – 29 juli 2018

Matig weerbericht

Martin en ik vertrokken naar de Ecrins met een matig weerbericht. Matig, want er werd bijna dagelijks avondonweer voorspeld. Eenmaal aangekomen in Ailefroide lieten we er geen gras over groeien. De komende twee dagen leken de beste dagen van de komende week te worden om een grote route te klimmen. We hadden onze ogen laten vallen op de noordgraat van Mont Pelvoux. Geen tijd om te acclimatiseren, maar gelijk aktie!

We pakten onze rugzakken in met klimmateriaal, bivakmateriaal en eten voor een avond en een dag. Achteraf hadden we beter iets meer eten in kunnen pakken, maar dat is een koe in z’n gat kijken.

Een knuffel in het bivak

Met de auto rijden we ’s middags naar Pré de Madame Carle (1874m) en lopen in anderhalf uur naar het bivak Balmes de Francois Blanc (2445m). Vanaf de morene hebben we mooi zicht op Mont Pelvoux en de route van morgen en we bestuderen het nauwkeurig. Het routeverloop bovenin is namelijk niet eenvoudig. We eten nog wat en onder de ondergaande zon genieten van wat meegebrachte wijn. Bij het uitrollen van mijn slaapzak valt er ineens een knuffeltje van Ilse uit. Die was ze al een jaar kwijt!

Steenmannen op de Glacier Noir

Als om 3 uur de wekker afloopt zijn de toppen van de Ailfroide, Pic Sans Nom en Mont Pelvoux in de wolken. We maken ons er geen zorgen om en als we om 4 uur vertrekken zijn ze allang verdwenen. Een halfvolle maan en heldere sterrenhemel vergezellen ons als we de Glacier Noir oversteken. Steenmannen wijzen ons de weg en zonder problemen beklimmen we via een sneeuwveldje de rotsband met watervallen.

Toch een lange dag

Om 6 uur staan we onderaan de noordgraat en beginnen te klimmen. Het onderste deel is eenvoudig klimmen. We klimmen aan lopende zekering. Eigenlijk is het meer simultaan soloklimmen aan een touw, want tussenzekeringen zijn bijna niet (zinvol) te plaatsen. Veel rots ligt los, maar toch voelt het niet onzeker. Het gaat soepel en vlot. Als het zo door gaat zijn we in no time boven. Het grote ijsveld zijn we voorbij, het routeverloop is duidelijk. We klimmen veel op de graat en volgens een topo die we op internet hadden gevonden moeten we rechtsom de rode toren. Maar hoe we ook ons best doen, rechtsom is geen optie. We besluiten linksom te klimmen. Dat gaat goed, maar de flow is weg.

Vanaf hier wordt de wand flink stijler en wordt het routezoeken een stuk moeilijker. Hele duidelijke features ontbreken. Het klimmen wordt moelijker en het plaatsen van tussenzekeringen kost meer tijd of lukt soms hele lengtes helemaal niet. Toch lukt het ons om grotendeels de juiste route te vinden, alleen de rode versnijding hebben we gemist. Waarschijnlijk hebben we we alleen die lengte anders geklommen. De hoogte begint ook zijn tol te eisen en de uren tikken snel weg. De hoop op een snelle beklimming hebben we allang moeten laten varen. Op een gegeven moment zegt Martin dat het nog 1 lengte klimmen is naar de topgraat. Ik lach en schat het op nog zeker 2 lengtes. Een halve touwlengte later staat Martin op de graat. We kunnen het de verhoudingen na een dag klimmen niet meer goed inschatten.

De top van Mont Pelvoux!

De topgraat is smal en ziet er indrukwekkend uit. Toch blijkt het klimmen op de graat erg mee te vallen en 10 minuten later staan we op de top. Eindelijk kunnen we even zitten, wat eten en drinken en maken een topfoto. Zonder topfoto is het namelijk niet gebeurd. We binden de stijgijzers onder en beginnen aan de afdaling. Er zijn verschillende mogelijkheden, geen een is kort of makkelijk. We kiezen, ondanks het steenslaggevaar, voor Couloir Coulidge. De lengte van het couloir hadden we niet opgezocht, maar aan de hand van een foto dachten we hier wel in 20 minuten doorheen te kunnen stampen. Het kostte ons anderhalf uur om de 500 meter sneeuw af te dalen! Het couloir was langer dan verwacht en door de zachte sneeuw konden we niet voorwaarts naar beneden lopen. Maar goed, ook hier kwam een einde aan en tegen 22 uur hadden we alle moelijkheden achter ons gelaten. Vanaf hier was het alleen nog “maar 1800 hoogtemeters afdalen”.

Martin stelde voor om te bivakkeren en de volgende dag verder af te dalen. Voor hij was uitgesproken wees ik al een plek aan waar we wel konden slapen. Een discussie was niet nodig. Een grote (te kleine) platte steen (die niet plat genoeg was) bood een enigszins vlakke ondergrond om op te slapen. We hadden beiden nog 1 reepje en wat water en toen dat op was vielen we in een onrustige slaap.

Ontbijtje?

De volgende ochtend liepen we naar de Pelvouxhut om daar een ontbijtje te scoren. De huttenwaard hield er duidelijk een andere definitie op na en ontbijt werd een kop koffie en een Lion. Ieder 1, dat dan weer wel. Een paar uur later kwamen we aan op de camping en konden we genieten van een mooie beklimming. Martin ziet bekenden en gaat op de koffie, ik crash voor de tent en val vrijwel gelijk in slaap.

Wat aanvullende informatie

We hebben de Mont Pelvoux beklommen via de 1100m lange noordgraat. Omdat de gradatie maar D+ is, zou je de indruk kunnen krijgen dat dit een makkelijke route is. Vergis je hier niet in, het is echt een grote route. Hoewel de moeilijkste lengtes slechts 5+ zijn, moet je dit wel kunnen soleren omdat het erg lastig is tussenzekeringen te plaatsen. Tel daarbij op dat het routeverloop bovenin onoverzichtelijk is, de rots niet altijd even vast zit, de afdaling lang en/of complex is, je geen bereik met je telefoon hebt en dat afdalen over de route niet aan te raden is.

Met Martin beklom ik 2 jaar geleden de Innominata op de zuidwand van de Mont Blanc. Lees hier het verslag daarvan. En afgelopen februari klommen we samen de geweldige waterval Repentance Super in Cogne. Op Martin’s website staat hier een verslag over.

De aanloop naar het bivak

De aanloop naar het bivak

Ons bivak met op de achtergrond de noordgraat van Mont Pelvoux

De knuffel in het bivak met op de achtergrond Mont Pelvoux

Het begin van de noordgraat van Mont Pelvoux

Meer platen

Buttshot!

Richting het ijsveld

Topo lezen onder het ijsveld

Die kant op

Puin struinen

Het wordt al flink steiler

Mooi klimmen

Richting het torentje

Mixed terrein

Mixed op klimschoentjes

Super mooi allemaal

Eindeloze rots

Lastig routezoeken

Hier omhoog!

Zijn we er nou nog niet?

Weer terug op de graat

Een beetje moe aan het worden

Bandje naar links volgen

Prima standplaats

De laatste lengte tot de topgraat

De topgraat!

Het laatste stukje omhoog

Moe op de top

Geintje, niks aan de hand!

Rechtsvoor het Coulidge Couloir

Ons tweede bivak

Moe en hongerig na een slechte nacht

Water tanken

Ik gecrashd voor de tent

Gelukkig was Martin ook moe

Mont Blanc – Innominata

Mont Blanc – Innominata (IV D+, 4810 m)

Courmayeur – 17 augustus 2016

Mont Blanc – Innominata

In 2004 stond ik voor het eerst op de top van de Mont Blanc. Het was een lange en vooral erg koude en winderige beklimming geweest via de Trois Monts Route. Op de top waren we een poosje alleen, tot er nog 2 jongens aankwamen van de andere kant. Zij hadden de Mont Blanc beklommen via de “Innominata”. Die naam klonk erg mystiek en thuis ben ik die toen gaan opzoeken. Een van de mooiste graatroutes van de Alpen door de zuidwand van de Mont Blanc vanuit het dal met rotspassages en messcherpe graten. Vanaf dat moment stond de Innominata op mijn to-do-list.

Afgelopen week vertrok ik met Martin naar Courmayeur. Ons plan om de Walkerpijler op de Grandes Jorasses te klimmen ging niet door, door de recente sneeuwval. Samen hadden we een nieuw plan gesmeed, wat zeker net zo mooi was. Eerst de Pilier Rouge du Brouillard klimmen en daarna de Innominata. Eindelijk!

Monzinohut en Ecclesbivak

De eerste dag hebben we in een kleine 2,5 uur naar de Monzinohut gelopen. Vanuit het dal kun je hem al duidelijk zien liggen op een groot rotseiland. Het laatste deel van de route gaat via een klettersteig. Lekker met bijna 20 kg op je rug…

Monzinohut

Monzinohut

De tweede dag stond in het teken van het bereiken van het Ecclesbivak. Vanuit de hut is dit tussen de 4 en 5 uur lopen. Het eerste deel gaat over een aardig pad en daarna door wat puin. Het tweede deel gaat over de Brouillardgletsjer en die ziet er fantastisch uit. Het spoor slingerde zich tussen grote spleten en seracs door. Puur genieten!

Brouillardgletsjer

Brouillardgletsjer

Brouilardgletsjer

Brouilardgletsjer

Op Pointe Eccles vind je twee bivakhutjes. Omdat we bij de onderste al mensen hadden gezien, kozen we gelijk voor het bovenste bivak. Een goeie keus bleek later, we hebben beide nachten het bivak voor onszelf gehad.

Brouilardgletsjer met het Ecclesbivak

Brouilardgletsjer met het Ecclesbivak

Pilier Rouge du Brouillard – Bonatti-Oggione

Na een onrustige nacht stonden we niet al te vroeg op. Het doel was de Bonatti-Oggione op de Pilier Rouge du Brouilard, op nog geen uur afstand van het bivak. We daalden af naar de gletsjer en liepen richting de pijler. Al snel werd ons de weg afgesneden door een enorme gletsjerspleet die over de hele breedte van de gletsjer liep. Je kon alleen via een abseil van ongeveer 8 meter beneden komen. Gelukkig heeft iemand daar een vast touw opgehangen, dus konden we wel weer terugkomen bij het bivak.

Het klimmen op de pijler bleek fantastisch te zijn op het beroemde rode graniet. Helaas was het na de zesde touwlengte volledig dichtgetrokken en hing er onweer in de lucht. Zonder er veel woorden aan vuil te maken besloten we om af te dalen. Zonder problemen kwamen we weer terug bij het bivak en de rest van de dag besteedden we aan rusten, drinken en eten.

Pilier Rouge du Brouillard

Pilier Rouge du Brouillard

Pilier Rouge du Brouillard

Pilier Rouge du Brouillard

Pilier Rouge du Brouillard

Pilier Rouge du Brouillard

Prusikken

Prusikken

Mont Blanc – Innominata

Om het steenslaggevaarlijke couloir halverwege op tijd te kunnen oversteken, hadden we de wekker op 3 uur gezet en konden we even voor 4 uur vertrekken.

Start van de dag

Start van de dag

De maan zorgde voor een mooi schouwspel. Eerst daalden we weer af naar de gletsjer en daarna rechts omhoog naar Col Eccles. Hoppa, hier hadden we de eerste messcherpe graat al te pakken! Dan wat eenvoudige klauterij naar wat wij de sleutelpassage vonden. In de topo staat een rotspassage genoemd met een waardering van 5b. Normaal gesproken klim je dat op 1 arm en 1 been nog wel. Maar deze nacht hadden we er beiden erg veel moeite mee. Was het de duisternis, de zware rugzak, de hoogte, de D-schoenen, het vertikale, de kou aan onze blote handen of misschien alles bij elkaar? Het kostte ons in ieder geval meer moeite om boven te komen dan ons lief was.

Dan even aan de Peutereykant klimmen om daarna via een soort gat weer terug te komen aan de Brouillardkant. Hier kwam juist de zon op en dat zorgde voor een waanzinnig schouwspel.

Zonsopkomst

Zonsopkomst

Zonsopkomst

Zonsopkomst

Een van de vele scherpe graatjes

Een van de vele scherpe graatjes

Mooi mixed klimmen

Mooi mixed klimmen

Na afwisselend rotspassages en sneeuwgraatjes te hebben geklommen, kwamen we bij het couloir aan. Het was gelukkig nog zo koud dat er geen steenslag was. Zo snel mogelijk klom ik naar de overkant en dook daar het sneeuwcouloir in dat uiteindelijk naar de Brouillardgraat leidt.

Het steenslaggevaarlijke couloir

Het steenslaggevaarlijke couloir

Uitklim van het couloir

Uitklim van het couloir

Nog een eind te gaan

Nog een eind te gaan

De Brouillardgraat komt in de buurt

De Brouillardgraat komt in de buurt

Kuitenbijter

Kuitenbijter

Eenmaal op de Brouillardgraat aangekomen bleek er een lekker fris windje te waaien. Regelmatig moesten we onze bewegingen timen op de wind om niet om te vallen. Nog een paar rotspassage’s voorbij en daar kwam dan eindelijk de top van de Mont Blanc in zicht. Twaalf jaar na mijn eerste kennismaking met de Innominata heb ik deze droom dan eindelijk kunnen verwezenlijken!

Summit!

Summit!

Op de top met Martin

Op de top met Martin

Afdaling

De afdaling bleek ook nog een paar gemene streken te bevatten. Ten eerste was het natuurlijk flink gaan waaien, maar af en toe zaten we vol in de wolken. Hierdoor was het zicht soms maar 20 meter. Vooral na de abseils vanaf de col van de Mont Maudit zaten we een tijd lang in een white out. Het spoor waren we tijdens het abseilen kwijt geraakt, maar dat kon ik na 10 minuten dwalen gelukkig weer terugvinden. Hier was het spoor inmiddels zo groot dat we het ook niet meer konden kwijtraken. Toen de wolk uiteindelijk weer weggetrokken was zagen we pas voor het eerst de enorme seracs van de Maudit waar we op dat moment onderdoor liepen.

De seracs van de Mont Maudit

De seracs van de Mont Maudit

Nog een keer omkijken dan

Nog een keer omkijken dan

Tijdens de afdaling hebben we de volledige alpiene weerservaring gehad, nl. hagel, sneeuw, wind, koude en zelfs nog een klap onweer. Gelukkig zette dat niet door en bereikten we veilig de Cosmiqueshut. Een waanzinnige ervaring rijker!

Les Courtes – Voie des Autrichiens

Les Courtes – Voie des Autriciens (III 1, 3856 m)

Argentiëre – 22 maart 2016

Les Courtes – Voie des Autriciens

Samen met Martin ben ik onderweg naar Chamonix. Er is niet veel in conditie, maar de Oostenrijkse route op de Courtes schijnt er goed bij te liggen. Leuk, want die wordt niet vaak geklommen. Bijna altijd wordt zijn bekendere buurman, de Zwitserse route geklommen. We besluiten het er op te wagen en nemen ’s middags de kabelbaan naar de Grand Montets (3275 m). Het plan is om daar de nacht door te brengen en’s ochtends vroeg te vertrekken naar “onze” route. We hebben slaapzakken en een brander mee, maar geen tent. De medewerker van het kabelbaanstation die de boel af moet sluiten, stuurt ons echter resoluut weg. Er mag niet binnen geslapen worden! Dit is best vervelend. Niet het buiten slapen, dat lukt wel. Maar we wilden graag al die extra spullen de volgende ochtend met de baan mee naar beneden laten nemen. Dat plan lijkt even in het water te vallen. Gelukkig raken we buiten aan de praat met twee mannen van de pistedienst en die vonden dat we, als alpinisten, natuurlijk binnen moesten kunnen slapen. Een van hen regelde het direct en een half uur later werd de deur van het damestoilet voor ons van het slot gehaald en konden we heerlijk verwarmd liggen. Ook de terugreis van ons materiaal was geregeld.

Slapen op het damestoilet!

Na een redelijke nacht ging om 4:45 de wekker. Eerst koffie! Dan spullen inpakken, eten en naar buiten. Om 6 uur bonden we de ski’s onder voor de afdaling naar de gletscher. Twee uur later staan we onder de noordwand van Les Courtes. Hier laten we de ski’s achter en hangen het klimmateriaal aan onze gordels. Eerst nog 200 meter omhoog naar de randspleet. Die was niet moeilijk over te steken, maar omdat de sneeuw weinig houvast gaf moest je wel even opletten. Daarna ging het eenvoudig over goede firn omhoog. Doordat de route door de wand grofweg een grote S-vorm maakt is de route erg gevarieerd. Een paar mixedpassage’s maken het klimmen leuk. Na een kleine 6 uur klimmen staan we op de top. Het uitzicht is geweldig! Het is stralend weer en we kunnen voor ons gevoel de hele Alpenkam overzien. We genieten 10 minuten van het uitzicht en eten en drinken wat.

Een monster

De afdaling gaat over de NNO-wand van Les Courtes. Om hier te komen moeten we vanaf de top eerst 50 meter over een luchtig graatje lopen. Dan begint het afklimmen. Eerst steil, maar verder naar beneden wordt het steeds iets minder steil. De sneeuw is echter wel zo hard dat we met het gezicht naar de wand moeten blijven afklimmen. De randspleet blijkt een monster te zijn. Zo’n 40 meter boven de randspleet vinden we het enige materiaal in de hele route, een abseiltouwtje. Handig, zo komen we toch nog goed over de randspleet. Nu nog een half uur teruglopen naar de ski’s en even bijkomen. Vanaf hier was het nog 1,5 uur terugskiën naar de auto. Het laatste stuk met hoofdlampjes op. Om 8 uur ’s avonds waren we weer in de bewoonde wereld. Moe, voldaan en een prachtige top rijker.

Overnachten in het damestoilet

Overnachten in het damestoilet

Aanloop naar de noordwand van Les Courtes

Aanloop naar de noordwand van Les Courtes

De noordwand van Les Courtes

De noordwand van Les Courtes

Bijna bij de randspleet

Bijna bij de randspleet

Martin in een wat stijlere lengte

Martin in een wat stijlere lengte

Blik vanuit de noordwand richting Argentière

Blik vanuit de noordwand richting Argentière

Prima condities

Prima condities

Typisch noordwandterrein

Typisch noordwandterrein

Een stukje mixed klimmen

Een stukje mixed klimmen

Even bijtanken. 100 punten voor de standplaats trouwens

Even bijtanken. 100 punten voor de standplaats trouwens

Laatste stukje mixed klimmen

Laatste stukje mixed klimmen

Traverse

Traverse

Traverse

Traverse

En natuurlijk de verplichte topfoto

En natuurlijk de verplichte topfoto

Uitzicht vanaf Les Courtes, links de Grandes Jorasses en daar achter de Mont Blanc

Uitzicht vanaf Les Courtes, links de Grandes Jorasses en daar achter de Mont Blanc

Dit artikel is ook verschenen op de website van Outdorado.nl

Matterhorn Noordwand – Schmid route (TD/V)

Jaren van dromen over de Matterhorn Noordwand zijn voorbij. Afgelopen weekend klom ik met Wouter de Schmid route door deze wand.

De Matterhorn staat bekend als een van de mooiste bergen ter wereld en herbergt een van de “drie grote noordwanden” van de Alpen. De andere twee zijn die van de Grandes Jorasses en de Eiger. De noordwand van Matterhorn is voor het eerst beklommen in 1931 (!) door de gebroeders Schmid. Ze gingen op de fiets van München naar Zermat om daarna in twee dagen deze route te openen. Nu ik zelf deze route heb geklommen, heb ik nog meer respect voor ze gekregen dan ik al had. Wat een prestatie!

Zelf hadden we de luxe van een auto, dus dat scheelde al een stuk. Wel kwamen wij helemaal uit Nederland en waren absoluut ongeacclimatiseerd. Met zijn hoogte van 4478 meter zouden we het dan ook absoluut niet makkelijk gaan krijgen.

Door de natte zomer zijn nu gunstige condities in de wand ontstaan. Er zit voldoende ijs in, al is het op veel plaatsen nog wel zo dun dan een ijsschroef er maar half in gaat. Standplaatsen maakten we regelmatig op twee half ingedraaide schroeven. Niemand klaagde er over, het wende snel.

Het eerste deel van de route, het grote ijsveld, viel ons eigenlijk nog best tegen. Het is flink stijl en ijziger dan verwacht. We hadden meer sneeuw verwacht waardoor we sneller zouden kunnen klimmen. Nu hebben we een groot gedeelte aan lopende zekering geklommen. Daarna volgde een traverse naar rechts en daarna weer recht omhoog naar het eerste stijle ijs. Dit ijs vormde de toegang tot het Schragcouloir, een 350 meter lange schuin oplopende geul gevuld met harde sneeuw en dun ijs. Wat volgt is een paar uur heel leuk klimmen en we zijn sneller dan verwacht aan het einde hiervan. Het is inmiddels twee uur in de middag geweest en we hebben tweederde van de beklimming onder ons. We traverseren een touwlengte naar rechts. We zien andere klimmers hiervandaan recht naar boven gaan, maar wij hadden een geheime tip gekregen om verder naar rechts te klimmen en daar omhoog te gaan. We traverseerden over dun ijs nog een stuk verder tot we onder het genoemde couloir stonden. Dit bleek een misser te zijn. In het couloir zat verticale sneeuw die niet viel af te zekeren. We besloten het couloir te laten voor wat het was en klommen weer schuin naar links omhoog. Toch maar achter de andere klimmers aan, die inmiddels uit het zicht waren verdwenen. We klommen een stijlere ijslengte en daarna een zeer luchtige traverse naar rechts. Voetje voor voetje opzij schuifelen, de ijsbijlen in rotsspleten geklemd, 800 meter lucht onder je voeten. Wat een prachtige plek! Hierna werd het terrein weer makkelijker en we kwamen op de Zmuttgraat uit. Deze volgden we naar de topgraat en om 20:45 uur stonden we in het donker op de top! Omdat het toch donker was en er een gemene koude wind waaide zijn we gelijk doorgegaan met de afdaling. De afdaling gaat via de Hornligraat, maar die viel nog vies tegen! In het donker kozen we te snel voor abseilen in plaats van afklimmen en tot twee keer toe moest ik een lengte weer terug omhoog klimmen omdat we fout zaten. Het kostte ons zes uur om de Solvayhut te bereiken op 4003 meter. Het was inmiddels 03:10 en we waren al langer dan 24 uur onderweg geweest. We waren moe en hadden dorst. We zakten voor de deur op de grond, staken de brander aan om wat sneeuw te smelten en vielen ondertussen in slaap. Na een bakje thee probeerden we in de hut te komen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er lag binnen iemand voor de deur. We drukten door en keken binnen om ons heen. De Solvayhut heeft normaal ruimte voor 10 personen. Nu waren alle bedden vol, op de bank lag iemand, de vloer lag vol mensen en zelfs onder de tafel lag iemand. Wouter vond een plekje aan het voeteneind van een bed en ik duwde wat schoenen weg voor een plekje. Ik lag op twee ijsbijlen, maar dat interesseerde me niet. We waren binnen!

De volgende dag daalden we verder de Hornligraat af. We klommen nu met z’n vieren, want Niels bleek (samen met een Franse klimmaat) net als ons de noordwand te hebben geklommen. De laatste 600 meter gingen gelukkig een stuk vlotter en na 3,5 stonden we weer bij onze tent. Een ervaring rijker, maar een droom armer.

Matterhorn during the approach

Matterhorn during the approach

Wouter climbing the first ice field

Wouter climbing the first ice field

Climbing via cracks

Climbing via cracks

Wouter starting the airy traverse

Wouter starting the airy traverse

Looking down during the airy traverse

Looking down during the airy traverse

Exiting the Schragcouloir

Exiting the Schragcouloir

Traversing

Traversing

Climbing steep mixed terrain (less steep then it looks...)

Climbing steep mixed terrain (less steep then it looks…)